Initiative for Peace Focus on Mindanoa

Hallo allemaal,

Het is een tijdje geleden dat ik heb geschreven. De motivatie voor de weblog was een beetje weg toen de school (examenweek) voor bij was en daarmee de structuur in de dagen. Toch nog een relatief drukke week gehad, met het opruimen van een jaar lang leven in LPC.

Nu ben ik in de Filippijnen bezig met het faciliteren van een conferentie die ik heb georganiseerd met een groep leerlingen (Intiative for peace) van onze school. De Filippijnen is een bijzondere plaats om te zijn en nog meer bijzonder is waarom we hier zijn.

In Mindanao (een gebied in de Filippijnen) heerst al jaren grote onrust. We organiseren deze conferentie met 20 leerlingen van onze eigen leeftijd waarvan ongeveer de helft uit het conflictgebied komen en de andere 10 uit de rest van de Filippijnen. We geven ze trainingen in conflict management en leren ze over andere conflicten in de wereld om ze bewust te maken van de problemen. We hopen dan dat ze zelf doorgaan met initiatieven, wat ook succesvol is geweest in vorige conferenties.
Vanuit Geleen worden wij gesteund door een deel van de opbrengst van de GHC-dag. Bedankt hiervoor.

De ervaring om hier met deze mensen te zijn is niet te beschrijven. Ik zal een kort verhaaltje vertellen over een ‘sharing session’ die we gisteren hadden.

Ruby, een meisje uit Mindanoa, Zamboanga city, begon te vertellen dat haar opa was onthoofd op zijn boerderij door de rebellen. Haar oom wilde zorgen dat dit niemand meer zou overkomen en wilde bijdragen aan vrede in de regio, hij ging het leger in om op die manier te helpen. Haar oom trouwde en twee maanden nadat hij getrouwd was werd de legervrachtauto waarin hij zat overvallen door rebellen.

Hij, en alle andere mensen in die vrachtwagen zijn vermoord en onthoofd door de rebellen. De vrouw waarmee hij twee maanden getrouwd was heeft hem verteld dat ze zwanger van hem was toen hij met zijn hoofd vastgehecht op een tafel lag.

Het tweede meisje, Gerlie, van dezelfde stad, vertelde direct daarna over de keer dat ze naar een schuilkelder gingen omdat het erg gewelddadig werd. Toen ze na twee dagen uit de schuilkelder kwamen, lagen er dode mensen in de straat. Toen ze haar moeder vroeg waar haar buurmannen en omen waren, realiseerde ze zich dat ze ze al lang had zien liggen, op straat.

Toch hadden beide meisjes geen gevoel van haat tegen de (moslim)terroristen in de regio, omdat ze weten hoe slecht ze er aan toe zijn, zeiden ze. Waar zij vuur maken van hout en daarop hun rijst koken, hebben de moslims geen hout om vuur te maken en laten ze de rijst weken in koud water totdat het zacht genoeg was om te eten. Rauw.

Van hier ging het gesprek door over hoe de armen in de regio gedwongen waren hun eigen dochters te verhuren, en werd er onderling vergeleken wat de prijs van een 12-jarig meisje bij hun in de regio was.

De leerlingen waren er zo gewend aan dat ze er relatief luchtig over konden praten, terwijl de tranen over de wangen rolde. Ook bij mij.

Spotjes op tv van Oxfam Novib vertellen je het zelfde verhaal, maar het komt nooit echt aan. Nu ik het hoor, van deze leerlingen over hun directe familie, maakt het veeeel meer impact. Dan kun je na gaan hoe het moet voelen als het je oom is, of je man van twee maanden van wie je een kind krijgt. En dan toch de kracht hebben om niet te kiezen voor geweld als antwoord, maar naar conferenties als de onze te komen.

Dit maakte wel een indruk op me, en die wilde ik dus opschrijven. Doordat ik het aan jullie vertel is het alweer minder direct.

Volgende week zondag ben ik alweer thuis! Nogmaals sorry voor het niet schrijven afgelopen twee weken. Tot binnekort!

Post Scriptum
Buiten de ervaringen die ik eerder al beschreven had; er zijn ook twee dingen bijgekomen op de lijst van 'rare dingen gegeten'.
De eerste was een kuikentje uit een ei. Het is normaal in de Filippijnen om een ei 17 tot 23 dagen te laten broeden, waardoor er een kuiken ontwikkeld binnen in het ei. Als je het dan eet kun je al echt het lichaam onderscheiden. Even een raar idee, maar met een beetje zout smaakt het lang niet slecht.

De tweede is de lang verwachte Hond. Sorry Milo. Dat hoorde ik pas na dat ik het gegeten had. Ben ook nog altijd niet 100% zeker of het echt hond was. Eerst dacht ik dat ik een aantal stukjes taai pork had, totdat iemand me vertelde dat we hond hadden gegeten.