Dag 4 tm 9

Dag 4 -

Nu we in het busje van Tortuguero naar La Fortuna bij de Arenal vulkaan zitten, hebben we meer dan genoeg tijd om iets over gister op te schrijven. (het ritje duurt 5 uur).

We hoorde van een aantal mensen die we hadden leren kennen dat zij inderdaad schildpadden gezien hadden dus onze verwachtingen groeide. Om half elf was het dan zo ver. Onze gids kwam ons halen bij de Cabinas waar wij verwikkeld waren in een heftig potje kaarten.  Met Vladimir, typische Tico naam?, zijn we ongeveer 20 minuten van het dorpje weg gelopen. Om een beeld te schetsen; het was nog net droog, het onweerde hard en als de bliksem weer toesloeg was eventjes het smalle paadje, de palmbomen en de woeste zee, verlicht. Van onnatuurlijke verlichting was geen sprake want dat jaagt de schildpadden de verkeerde kant op. Wij liepen dus met zijn tweetjes achter Vladimir aan die trouwens amper engels sprak. Op zich al een heel avontuur. Toen we bij sectie drie van het strand kwamen -streng bewaakt door de instantie die zich bezighoudt met het welzijn van de schildpadden- ging er een rood zaklampje aan waar de schilpadden geen last van hebben. Zouden we iets te zien krijgen? 

Toen we die middag hostels in Arenal probeerde te boeken was het ook even spannend. Alle websites gaven aan dat maandag 1 juli vol was. De Ticos (Costa Ricanen) hebben ook sinds dit weekend vakantie en wij waren bang dat ze ons voor waren met boeken. De transfer naar dat gebied was al betaald dus dat werd onder een brug slapen. Toen we maar eens belden naar een van de hostels kwamen we erachter waarom niemand plaats had voor ons op maandag 1 Juli. Het is namelijk 2 juli op maandag. Nu hebben we drie nachtjes geboekt in het 'sleepers sleep cheaper hostel' om te kijken of we daar langer willen blijven. 

Schilpadden. We liepen op het strand en vielen er bijna over. De eerste die we zagen was een green sea turtle die net klaar was met eitjes leggen. Ze was zich in de rondte aan het werken om de eitjes en haarzelf te camoufleren tegen roofdieren. Dit is nogal een schouwspel. Het beeste van meer dan een meter doorsnede weegt ongeveer 120 kilo en gooide het zand aan de kant om een rond gat te maken. Wij kregen het zand in ons gezicht toen we stonden toe te kijken. 

Hier hebben we eventjes naar gekeken totdat we bericht kregen van de wachter dat we snel moesten komen. Een tweede schilpad was net begonnen met bevallen. We waren de eersten die er bij waren en konden (door het rode lampje) zien hoe ze om de halve minuut 2 eitjes na elkaar in het holletje beneden haar liet vallen. De eitjes waren ongeveer zo groot als een kippenei maar dan rond. Het formaat (en de kleur) van een golfballetje dus. Er kwam ook een soort slijm uit de schilpad dat er voor zorgde dat de eitjes mooi glansden daar beneden haar. Dit moet ervoor zorgen dat eitjes niet geinfecteerd raken. Het is moeilijk te omschrijven hoe mooi het is om dit proces van zo dicht bij mee te maken (30 cm) maar op de een of andere manier was het een magisch moment. Het was zachtjes beginnen te regenen en zo nu en dan stonden we in het volle licht van de bliksem naar de schildpad te kijken. Het natuurgeweld om ons heen was in schril contrast met de mooie subtiele bewegingen die de eitjes uit de schildpad naar beneden deed vallen, zachtjes stuiterend op zijn toekomstige broertjes of zusjes. Tegen de tijd dat we terug liepen viel het water weer met bakken uit de hemel en waren onze kleren (die net bijna droog waren van de ochtend bui op boot) weer door en door nat. 

Met de natte spullen in een plastic zak en de natte schoenen buiten aan de backpack wachten we nu geduldig in ons veeel te duur busje totdat we in La Fortuna zijn. Hadden we al verteld dat prijzen hier vies tegen vallen? 2 euro voor een flesje cola in de supermarkt en wel meer dan €5 voor een grote doos cornflakes. Diner is normaal rond de €10 euro p.p. en dan eten we echt niet bij de mooie restaurantjes! Maargoed, het zijn natuurlijk ook de toeristische plekken die wij bezoeken. Het schijnt dat Costa Rica het Zwitserland van centraal Amerika genoemd wordt: alles is hier net iets mooier, beter geregeld en duurder. 

Rond 6 uur kwamen we eindelijk aan in La Fortuna, het stadje bij de Arenal vulkaan. Leuk en toeristisch! Ons hostel is eenvoudig, maar wel goedkoop. Nadat we ons opgefrist hadden zijn we gaan rondlopen en gaan eten op het dakterras van een leuk restaurantje. We moesten wel toen een Tico ons met zijn beste Amerikaanse accent vertelde dat dit hier het lekkerste eten in de stad was. Davine had 3 verschillende taco's, mmm! Bas had een échte Costa Ricaanse specialiteit: casados. Na het eten zijn we vrijwel meteen naar het hostel terug gelopen. Nog voordat we het licht uit hadden kunnen doen sliepen we al. 

Dag 5 -

Vandaag zijn we rustig opgestaan en genoten van ons gratis ontbijtje wat bestond uit toast met scrambled eggs, vers fruit, cornflakes en koffie of thee. 

We hadden gelezen dat er een ander hostel was waar we voor $3 p.p. Per nacht konden slapen. We dachten als we toch een eenvoudig hostel hebben dan het liefst zo goedkoop mogelijk. Hier zijn we dus even gaan kijken. Het zag er prima uit maar de prijzen waren duidelijk omhoog gegaan. Op de terugweg nog een aantal andere hostels geprobeerd totdat we bij Arenal backpackers resort aankwamen. Meteen verkocht! Er was die nacht nog geen plek maar vanaf morgen betalen we daar $45 voor een kamer. Inderdaad niet precies wat we voor ogen hadden maar we hebben maar een keer vakantie. Pura Vida! 

's Middags een mountainbike gehuurd om naar La Catarata de la Fortuna (waterval) te fietsen. Het was 7km dus net iets te veel om te lopen.  Na de eerste drie kilometer goed te hebben afgelegd was het nog 4km de berg op. Geen probleem voor sportmensen als ons, vooral in de hitte met de brandende zon.  De fietsen hebben we halverwege maar laten staan. Vooral Davine had weer last van de combinatie van inspanning en de hitte maar Dr. Bas zijn nieuwe medicijn Ginger Ale hebben weer wonderen verricht. De uitzichten waren wel erg mooi maar toen we eenmaal boven waren waren we beiden kapot.

Bloed zweet en tranen heeft het ons gekost maar we zijn het er over eens dat het zeker de moeite waard was. De 70m hoge waterval was een prachtig gezicht tussen de groene bergachtige omgeving. Toen we eenmaal beneden waren en we konden zwemmen waar de waterval neer kwam konden we uitrusten in het koude water terwijl het geweld van de waterval over ons heen kwam.  Daarna nog water lager in de plassen gaan zwemmen waar grote vissen omhoog springen als je een stukje chips in het water gooit. Super! Vooral omdat overal om je heen de hoge groene muren van het woud te zien waren. Onze uitgeputte lichamen hadden zouten en suikers nodig (Chips en Cola) voor we ons weer konden omkleden om aan te terug weg te beginnen. 

Gelukkig stonden de fietsen er nog. We hebben 10 minuten over te terugweg gedaan (berg af) terwijl we meer dan 2 uur over de heenweg gedaan hebben. 

Nu rusten we even uit voor we ons opfrissen en gaan eten. Daarna weer snel slapen want morgen ochtend gaan we eerst verhuizen naar ons nieuwe, luxe hostel om daarna white-water rafting te gaan doen. Spannend! 

Om even te reageren op sommige vragen: Ja,  we doen het zeker rustig aan want alles wat we tot nu toe gedaan hebben (behalve onze sportdag vandaag) was lekker rustig en genieten. We hebben natuurlijk ook maar weinig tijd om veel te zien. We zullen in het komende hostel zeker een lekker dagje aan het zwembad liggen en ook de excursies zijn altijd maar halve dagen. Fotos kan helaas niet omdat dat niet lukt vanaf de iPad. Als we thuis zijn zullen we ze aan iedereen laten zien die ze maar zien wil! Kitty; deze blog schrijven we inderdaad samen als we even zitten te relaxen. Voornamelijk voor onze eigen herinneringen maar als we ze toch schrijven vinden we het leuk om ze met jullie te delen. We proberen het rustig aan te doen met de scheldwoorden voortaan! 

Groetjes weer,

Davine y Bas 

Dag 6 

Vandaag voor de laatste keer genoten van ons gratis ontbijt. Met een volle maag vervolgens naar ons nieuwe hostel gelopen(100m) waar we onze spullen snel hebben neergezet, want we werden opgehaald om te gaan raften. Wij zaten in een jeep met een Amerikaan van ons resort(Brian). Hij was de derde die ons waarschuwde voor de class 4 van white water rafting die wij gingen doen. De zenuwen begonnen toch wel op te lopen. 

Eenmaal aangekomen stapten uit het andere busje een groep orthodoxe joden. Amerikaanse afmetingen compleet met keppeltje en baard. Samen met Brian, een Amerikaans koppel en nog een andere man zaten wij in een boot. Het avontuur begon al meteen toen er na de eerste uitdaging iemand uit de boot viel. Even schrikken dus! Gelukkig wist onze gids hem snel weer in de boot te trekken. Na een tijdje stopten we bij een waterval voor een kleine pauze. Onze gidsen hadden fruit meegebracht en dit hebben we dan ook met plezier opgegeten. Het fruit hier is zo veel lekkerder dan thuis, echt vers en smaakvol. 
Het verdere verloop van de tour was geweldig. Heel avontuurlijk, sportief(!) en super om mee te maken. Alweer een ervaring rijker. Uitendelijk viel class 4 ook mee en zijn we blij deze gedaan te hebben, omdat deze net iets uitdagender is dan class 3. 

Rond 3 uur kwam er een einde aan het raften en zijn we met de bus naar een restaurant gebracht bij een organische tuin. Na een heerlijke lunch kregen we een rondleiding van onze gids door de organische tuin. We mochten allerlei planten proeven en moesten we zelf bamboe uitpersen tot sap wat we konden opdrinken. De gids maakte het helemaal. We hebben ontzettend gelachen. Kortom; het was een geweldige dag! 

Onze eerste reden om naar midden-Amerika te reizen was dat Bas vrienden wilde opzoeken, dus ook in Costa Rica. Helaas is deze vriend(Adrian) er op dit moment niet. Toen we helemaal kapot aankwamen bij ons hostel stond de vader van Adrian bij de ingang. Hij nam ons mee om ons goede restaurantjes te wijzen en tips te geven voor ons verblijf hier in La Fortuna. Wat een lieve man! Hebben we al verteld hoe ontzettend aardig de Tico's zijn? Ze zijn oprecht aardig en willen vanalles voor je regelen. Het maakt het ook zo veel makkelijker om contacten te leggen want iedereen begint spontaan tegen je te praten en vertelt hun levensverhaal. Super leuk dus! 
Om nog even terug te komen op de vader van Adrian, echt een hele leuke, lieve man! Hij heeft veel contacten omdat hij vroeger heeft gewerkt als tourguide in La Fortuna. Hij bood zelfs zijn huis aan zodat we daar konden slapen en zei dat Adrians vrienden zijn vrienden zijn. We voelden ons meteen bezwaard omdat hij zo lief was. Na een korte rondleiding zijn we weer teruggelopen naar ons hostel en hem bedankt voor alle moeite. 

Tijdens de tour hadden we vrienden gemaakt met het Amerikaans koppel en Brian(de jongen van ons hostel) dus we hadden hen ook uitgenodigd voor de 4th of July barbecue in ons hostel. Lekker eten en een goede sfeer zorgden voor een geslaagde avond. We hebben ons record gebroken door pas om 1 uur 's nachts naar bed te gaan! Applaus! 

Dag 7 -

We hadden smorgens een ananas gekocht bij de 'beste' in de stad die de vader van Adrian(Daniel) ons gewezen had. Terwijl iemand van het hostel deze op professionele wijze sneed, kwam Daniel even langs met geweldig nieuws. Hij had voor ons kunnen regelen dat we gratis naar Los Laureles hotsprings konden gaan. We hadden dit als onze rustdag gepland dus een hotspring klonk zeker niet verkeerd! Snel onze spullen gepakt en even langs de winkel van zijn vrouw gegaan om daar een kijkje te nemen en kennis te maken. Ze heeft een winkel met allemaal spullen voor hotels en restaurants. Ze sprak alleen geen Engels dus het was een beetje ongemakkelijk. Gelukkig was tolk Davine erbij! 

Na het bezoek naar de supermarkt om onze lunch te kopen, omdat er bij de hotsprings picnic plaatsen zijn. Per taxi naar de hotsprings en toen we daar aankwamen was het even lastig omdat degene met wie Daniel het geregeld had niet aanwezig was, maar uiteindelijk kregen we toch gratis een bandje! We hebben ons omgekleed en omdat het inmiddels lunchtijd was zijn we snel een plaatsje gaan zoeken bij een picnic plaats. Stokbrood en tonijn. Bas had tonijn met jalapeños en ik had gewone tonijn. Er waren zelfs barbecues die de locals daadwerkelijk gebruikten. Het zag er allemaal heel gezellig uit. 

Met onze buikjes vol sprongen we vol goede moed in de warmwaterbaden. Wow! Wat een hitte! Het leek alsof je huid verbrandde, maar na een paar seconden was dat gevoel over. Het waren baden met 'trappen'. De hoogste is het warmst en als je steeds lager gaat worden de baden minder warm. We hielden het alleen niet te lang vol en gingen dus maar snel via de glijbaan het gewone zwembad in. Zoals echte kuusjkes hadden we alweer zin om de rest van onze aankopen op te eten; chips met salsa saus! Een korte pauze was dus wel gepast. Genieten! De warmwaterbaden nogmaals geprobeerd. Nu begon het een beetje te regenen maar dat is top voor een hotspring want dan drupt de koude regen op je hoofd terwijl je lichaam onder water warm is. 

Die avond dachten we, laten we naar een hotspring gaan! Daar waren we ten slotte nog niet geweest die dag. De echte reden is dat we hadden gehoord dat die hotspring een geweldige feest plek was en onze vriend Brian zou de dag daarna naar huis gaan dus dat was de laatste avond dat we met hem konden gaan. Dit was heeel anders dan de springs die middag. Véél groter (25 baden, 4 bars in het water) en veel luxer. We hebben daar door stoomgrotten gelopen en onder een enorme pyramide met watervallen gezwommen. De baden/stoom/watervallen waren tussen de 38 en 46 graden! Dit alles tussen de dichte begroeiing van het regenwoud en nu en dan een enorme bui. We hebben hier wat gedronken en er was een all you can eat buffet. Niets voor ons dus! Als je denkt dat je alles wel hebt gezien zijn er ineens de glijbanen (sjievels). We hadden al wilde verhalen gehoord maar hoe extreem kan een waterglijbaan nu helemaal zijn? Dat hebben we gezien! Er was een snelle en een langzame maar zelfs de langzame trok onze kleren van het lijf. In de snelle moest je zitten (dus niet liggen) maar op een gegeven moment ging je zo snel dat je toch alle kanten op geslingerd werd. Super! 

Het echt een toeristen ding om te doen maarja, dat zijn we ook. Het was geweldig. Die avond geslapen als een baby..


Dag 8 -

Eindelijk onze rustdag. Niet dat de hotsprings de dag ervoor echt een straf waren, maar toch. We merken dat we steeds meer in de vakantiestemming komen omdat het steeds moeizamer word de blog up to date te houden. De grootste uitdaging was om te besluiten wat we de dag erna wilden doen. Onze laatste dag i n La Fortuna was namelijk aangebroken. We wisten dat we naar een strand aan de westkust wilde maar dat zij er nogal een aantal. Maar vooral daar komen zonder een 45$ toeristen busje te nemen was een uitdaging. Na met een aantal locals gesproken te hebben hebben we besloten toch niet naar Tamarindo te gaan maar naar Samára. Daarna besloten we toch maar naar Montezuma te gaan. Uiteindelijk besloten we om toch maar via San Jose naar Manuel Antonio te gaan. Nu ik dit schrijf zitten we op de boot naar Montezuma.

We liepen net door het dorp om een ananas te kopen toen onze telefoon ging. Het was de vader van Adrian. Hij wilde ons vertellen dat nu de perfecte tijd was om naar de rivier te gaan, drie bruggen bij de slager rechtdoor. Hier hing een touw en konden we bij kleine watervalletjes in de rivier springen. Leuk! Met onze camera en handdoek namen we de taxi omdat we te lui waren om de 3 km te wandelen. Eenmaal aangekomen bleek dat Davine het tasje met geld was vergeten. Dom dom dom. Taxi terug om geld te halen en daarna weer taxi naar de waterval. Zo krijgen we dat budget wel op. 

Het was wel de moeite waard. Alleen had Brian Davine eerder gek gemaakt dat er grote spinnen zaten. Ze durfde amper de rotsen af te klimmen en begon te huilen toen ik haar hand vast pakte. Ze dacht dat het een spin was. We troffen daar nog een stel amerikanen van ons hostel en ook zwommen er een aantal locals. Weer dezelfde mooie natuur en aardige mensen. 

Dachten we. De jongens waarmee we eerder nog praatten bleken iets minder aardig. Voor het oog van andere toeristen en een local renden ze ineens weg met onze tas. Wij hadden het al in de gaten toen een andere man ons kwam waarschuwen dat hij zag welke kant ze op renden en de politie belde. De politie was gelukkig dicht bij en is meteen met 2 wagens gaan zoeken. Onze kleren lagen nog naast de tas maar die hadden we nog niet kunnen aantrekken voor we begonnen te rennen. Dit heeft vooral Davine geweten. Aan aandacht geen gebrek van de toeterende automobilisten. Maar dat was bijzaak. De local sprong bij de politie in de bus. Die reden met lampen aan de kant van de jongens op en hebben voor ongeveer 30 minuten gezocht. Wij zaten in shock te wachten en keken alle mensen met tassen wantrouwend aan. Toen de politie terug kwam werd duidelijk dat ze niets meer hadden kunnen vinden. Tas weg dus. Gelukkig geen paspoort of pasjes maar wel onze camera. Verder ook wat geld, een oudere telefoon en een handdoek. Ook hadden we regelmatig fotos op de ipad gezet waardoor we maar een paar fotos kwijt zijn. Aangifte gedaan bij de toeristen politie die ons ook naar huis hebben gebracht. Wat een pech, wat een pech. 

Een nieuwe camera moest er natuurlijk zo snel mogelijk komen maar dat bleek lastiger dan verwacht. In Fortuna verkochten ze alleen kleine digitale cameras maar we hadden een grotere spiegelreflex camera. Die avond vertelde google ons dat die zelfs in San Jose amper te krijgen zijn. Toen waren de winkels in Fortuna al dicht en om half 6 die ochtend er na hadden we de bus die onze trip naar Montezuma in gang zette. 

Ook hadden we die avond met de vader van Adrian afgesproken om met hem iets te drinken om hem te bedanken voor zijn hulp. Maar onze telefoon met zijn nummer was dus weg en we konden hem niet meer bereiken. Erg jammer, daar voelen we ons schuldig over. Hopelijk krijgen we later nog de kans om het uit te leggen en hem te bedanken. 

Het kwijtraken van die dingen is natuurlijk shit en vooral erg onhandig op reis. Gelukkig zijn we goed verzekerd zullen we maar zeggen. Het echte vervelende is dat we net zo veel vertrouwen hadden in de mensen hier, dat we zo aan het genieten waren van de gastvrijheid en de sfeer. Dat is natuurlijk in een klap weg. 

Om alle tegenslagen te verwerken hebben we onszelf die avond getrakteerd op een enorme amerikaanse pizza. Een welkome caloriebom na zo'n intensieve dag. 

Dag 9 -

Om 4:50 am ging de wekker in onze slaapzaal. Pech voor al die anderen, haha. Onze laatste dingetjes die nog hingen te drogen ingepakt. Sleutel maar op de deurklink van de receptie proberen te balanceren en door de donkere straatjes op weg naar het busstation. Dit was de eerste stop dus konden we lekker een plaatsje uitzoeken waar we onze benen konden strekken. Dit was een bus van La Fortuna naar San Ramón. Ongeveer 2,5 uur maar daar hebben we eigenlijk weinig van meegekregen. Toen hadden gelukkig nog net een aansluitende bus na ongeveer 400 meter lopen en 5 locals te hebben gevraagd welke kant we op moesten. We waren de laatste twee die in deze bus pasten. Onze tassen houden we dus nu nog beter in de gaten en dat betekende dat we ieder twee tassen op de schoot hadden. Bas de rugzak en het zakje met cola en Davine beide backpacks. Dit duurde gelukkig (voor Davine) maar een uurtje en toen hadden we bijna 2 uur de tijd in Puntoarenas voor de Ferry vertrok. Deze tijd hebben we gebruikt om een winkeltje te vinden waar we een camera konden kopen. De goedkoopste gekocht, maar die was toch nog 100€. We zitten nu van het uitzicht te genieten  op het bovendek met oreo koekjes, drinken en een windje in ons gezicht. Er is eigenlijk niets mis met ons cameraatje en heeft leuke opties als panorama fotos maken en smile herkenning. Ook hebben we nu eindelijk tijd om de blog weer bij te schrijven.

Nu een paar uurtjes in Montezuma. We zitten nu bij een heerlijk tentje aan de zee een pilsje/ginger ale te drinken bij kaarslicht. De zee is wild, te wild nog om te zwemmen maar prachtig om naar te kijken. Na een drietal keer te zijn teleurgesteld vonden we een grote kamer direct aan de zee met balkon dat ons natuurlijk een prachtig uitzicht geeft. Voor maar $20 per nacht! Hier is het lekker uitwaaien voor we onze trip in Cosa Rica moeten beeindigen en door gaan naar Nicaragua. Morgen hebben we een snorkel trip geboekt met barbecue op island tortuga en de dag erna hebben we een quad gehuurd om andere stranden/stadjes te verkennen. Dat zijn steeds halve dagen. De andere helft zitten we lekker op het strand of balkon. 

Zoals we nu zitten is het net een klein paradijsje. Silhouetten van verliefde koppels op het strand en rustige gitaarmuziek op de achtergrond. 

Pura vida, 
Davine en Bas